[ad_1]
نوشته و ویرایش شده توسط مجله ی رنگو
هنگامی رئیسجمهور یک سرزمین تبدیل میبشود به مدیرعامل یک پلتفرم اشتراکی و از کاربرانش ماهیانه ده دلار طلب میکند تا بتوانند پستهایشان را ویرایش کنند و پیشنویسها را بین دستگاهها همگام کنند. این دقیقاً همان لحظهای است که باید سوال کرد آیا مقام عالی اجرایی باید برای فراهم درآمد به عضویت پولی کاربران متوسل بشود یا این که ما تازه داریم معیارهای خودکفایی در عصر دیجیتال را بازتعریف میکنیم! حقیقت اما این است که بسته Patriot با قیمت ۹.۹۹ دلار امکاناتی همانند ویرایش پست، دسترسی به پیشنویسها و تبدیل امتیازهای پلتفرم به توکن CRO را معارفه کرده که بیشتر از هر چیز همانند یک فروشگاه درونبرنامهای رئیسجمهوریمحور به نظر میآید.
به نقل از رسانه اخبار فناوری تکنا، اگر فکر میکنید این فقط نمایش ویژگیهای ساده است، نیمنگاهی به ترازنامه بیندازید: Trump Media نهتنها به جستوجو درآمد اشتراکی است بلکه اخیراً دست به خرید زیاد توکن Cronos زد و میلیاردها دلار برنامهریزی شده برای تشکیل یک خزانه دیجیتال حول این توکن دارد. شرکت قراردادی با Crypto.com نهایی کرده و نزدیک به ۱۰۵ میلیون دلار در CRO اندوختهگذاری کرده است، بخشی از یک برنامه بزرگتر برای ساختن یک استراتژی خزانهای ۶.۴ میلیارد دلاری که قرار است توکن را به هسته اکوسیستمِ رسانهای تبدیل کند. این که یک پلتفرمِ خبری-اجتماعی تبدیل بشود به بازوی فروشِ یک دارایی رمزارزی، هم به لحاظ مدل کسبوکار و هم به لحاظ تضاد منافع، سوالهای جدی تشکیل میکند.
طنزِ ماجرا هنگامی کامل میبشود که بدانیم همین شرکت در سهماهه اول کارکرد مالی چندان دلگرمکنندهای نداشته و تنها ۸۲۱ هزار دلار درآمد گزارش کرده و زیانی میلیوندلاری را به ثبت رسانده است. به این علت مدل درآمدیِ تازه با ترکیبی از اشتراک ماهانه و تسلط به یک توکنِ رمزارزی، بیشتر از همه همانندِ تلاشی برای پوشاندن یک تراز مالی صدمهپذیر است تا نوآوریِ محض. سوال روشن برای خواننده فناوری این است که آیا این «پوششِ درآمدی» پایدار است یا فقطً تزیینِ لحظهای برای فرافکنیِ ضعفِ کسبوکار؟
از منظر محصول و توانایی کاربری هم ما با ترکیبی آشنا اما نامتناسب مواجه هستیم: امکاناتی همانند ویرایش پست یا همگامسازی پیشنویسها سالها است در پلتفرمهای بزرگ وجود دارد، اما قراردادنِ این قابلیتها در پشتِ دیوارِ پرداختی و بستنِ امکانات عادیِ اجتماعی بهمعنی اهرمسازیِ کاربر برای درآمدزایی است. هنگامی در کنار این رویکرد، توکنِ اختصاصیِ پلتفرم هم به گفتن «قیمتِ درونپلتفرمی» ترویج میبشود، سوالِ اخلاقیِ مهمی نقل میبشود: آیا کاربران و شهروندان باید هزینه بخشی از «وجود اجتماعی» خود را به گفتن مالیاتِ دیجیتال بپردازند تا فقطً بتوانند همان کاری را بکنند که در دیگر شبکهها رایگان است؟
در لایه حقوقی و سیاسی ما با تهدیدهایی مواجه هستیم که به سادگی قابل نادیدهگیری نیستند. تداخلِ نقشِ سیاسی و اقتصادی، قرار گرفتنِ رئیسدولت در موقعیت تصمیمگیری درمورد سیاستهای حوزه رسانه و همزمانِ کسب منفعت از همان بستر، پتانسیل تشکیل تعارض منافع گسترده را دارد. دور از انتظار نیست تنظیمکنندگان بازار و ناظرانِ حقوقی، از نزدیک به این پیوند بین محتوای سیاسی، درآمد اشتراکی و بازار رمزارزها نگاه کنند. علاوه بر این، بازارِ توکن و نقدپذیری آن به سیاستهای پولی و احساسات بازار وابسته است؛ وابستگیِ یک اکوسیستم خبری به نوسانات دارایی رمزارزی، ریسکِ اعتبار و ارامش اطلاعاتیِ پلتفرم را افزایش میدهد.
در نهایت، آنچه برندِ این عمل را در نگاه کاربرانِ آشنا به فناوری دچار خدشه میکند، نه فقطً فروشِ امکاناتِ معمولی تحت گفتنِ بسته پولی است و نه فقطً اندوختهگذاری در رمزارز. مسأله بنیادی این است که یک مقام بلندپایه دولتی با قرار دادنِ نهاد رسانهایاش در موقعیتی تجاری و رمزارزی، قواعدِ بازیِ مطمعن عمومی را بازنویسی میکند. برای مخاطبِ فناوری، سوالِ مهم این خواهد می بود که آیا این حرکت را باید مثالای از کارآفرینیِ سیاسی دید یا نشانهای از تجاریشدنِ وابسته به قوت که در طویل مدت به هر دو طرف — پلتفرم و سیاست — صدمه خواهد زد.
نتیجهگیری کنایهآمیز اما تلخ: اگر رئیسجمهورِ یک سرزمین برای نگه داری پلتفرمِ رسانهایاش ناچار بشود کاربران را به پرداخت اشتراک تشویق کند و همزمان انبارِ خود را با توکن پر کند، احتمالا بهتر باشد که ما هم به آیندهای فکر کنیم که در آن جستوجوکنندگان سیاسی، بهجای قلب و لایک، کیفِ پول دیجیتال خود را بالا میکشند تا صدایشان شنیده بشود. این عکس برای اکوسیستم رسانهای، برای بازار رمزارز و برای تعاملِ شهروند-دولت مطلب روشنی دارد؛ پول، حتی در بعدِ شعارهای آزادی گفتن، میتواند نقشِ وسطنشینِ او گفت و گوِ دموکراسی را بازی کند — آن هم با اشتراک ماهیانه.
دسته بندی مقالات
[ad_2]