تلاش ناموفق برای هک حافظه آیفون۱۷، جامعه فناوری را به تحسین واداشت_رنگو

تلاش جسورانه اما نافرجام یک متخصص سخت‌افزار برای ترقی حافظه داخلی آیفون Air تازه اپل بار دیگر او گفت و گو‌ها حوالی سیاست‌های محدودکننده این شرکت و حق تعمیرپذیری را شعله‌ور کرده است. این ماجرا که توسط یک یوتیوبر با نام DirectorFeng مستند شده است مشخص می کند چطور اپل با منفعت گیری از راهکارهای نرم‌افزاری و سخت‌افزاری پیچیده عملاً امکان هرگونه دستکاری یا ترقی حافظه توسط کاربران یا تعمیرکاران جدا گانه را مسدود کرده است.

به نقل از قسمت اخبار گوشی های هوشمند رسانه اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، این متخصص با منفعت گیری از تکنیک‌های لحیم‌کاری دقیق تلاش کرد تا ماژول حافظه ۲۵۶ گیگابایتی آیفون Air را با یک تراشه ۱ ترابایتی جانشین کند. این فرآیند که نیازمند توانایی و ابزارآلات تخصصی است در نهایت با یک ناکامی کامل روبه رو شد و پیامدهای مهمی را برای آینده تعمیرات و شخصی‌سازی محصولات اپل آشکار ساخت. این اتفاقات تنها یک چالش فنی نبوده است بلکه به نمادی از نبرد بزرگ‌تر بین کنترل مطلق شرکت‌ها و آزادی عمل مصرف‌کنندگان تبدیل شده است.

در میانه انجام این عملیات پیچیده نکات فنی قابل توجهی کشف شد که از عزم جدی اپل برای جلوگیری از این چنین تغییراتی حکایت داشت. بعد از جداسازی قطعات اشکار شد که تراشه حافظه NAND به کار رفته در آیفون Air دارای شماره سریال منحصربه‌فردی است که با کد 2NB اغاز می‌بشود. این کد با تراشه‌های متداول از تولیدکنندگان بزرگی همانند سامسونگ، SK Hynix یا توشیبا متفاوت می بود و این گمانه را تحکیم کرد که اپل امکان پذیر از تامین‌کنندگان غیرمعمول یا موجودی‌های باقی‌مانده از شرکت‌هایی همانند YMTC منفعت گیری کرده باشد.

با این حال چالش مهم بعد از نصب تراشه تازه و زمان تلاش برای نصب مجدد سیستم‌عامل iOS خود را نشان داد. دستگاه در فرآیند فلش کردن نرم‌افزار با خطای بدنام ۴۰۱۴ روبه رو شد که نشان‌دهنده عدم شناسایی یا ناسازگاری سخت‌افزاری عمیق می بود و تلاش این متخصص را کاملاً بی‌ثمر گذاشت.

برای مطمعن از این که مشکل فقطً به علت ظرفیت بالای تراشه ۱ ترابایتی نبوده است این متخصص آزمایش خود را با یک ماژول ۵۱۲ گیگابایتی و سپس با یک تراشه شبیه ۲۵۶ گیگابایتی دیگر نیز تکرار کرد اما در هر دو مورد نتیجه یکسان می بود و خطای ۴۰۱۴ پابرجا ماند. این نتایج به وضوح مشخص می کند که ناکامی این پروژه به علت نقص فنی یا لحیم‌کاری نادرست نبوده بلکه ریشه در یک محدودیت به عمد از سوی اپل دارد.

به نظر می‌رسد این شرکت با قفل کردن نرم‌افزاری و سخت‌افزاری قطعات مهم مطمعن حاصل می‌کند که هر تراشه حافظه به طور دیجیتالی با مادربرد مهم دستگاه جفت شده است و هرگونه تحول غیرمجاز تبدیل قفل شدن کامل دستگاه می‌بشود. این رویکرد اگرچه امکان پذیر با اهداف امنیتی توجیه بشود اما در عمل حق مصرف‌کننده برای تعمیر یا ترقی دستگاهی که مالک آن است را به شدت محدود می‌سازد.

در نهایت این تلاش ناموفق بیشتر از آنکه یک ناکامی فنی باشد به یک افشاگری مهم در رابطه استراتژی‌های کنترلی اپل تبدیل شد. این اتفاقات نشان داد که دوران ارتقاهای سخت‌افزاری ساده حتی برای متخصصان به آخر خود نزدیک می‌بشود و شرکت‌ها به طور فزاینده‌ای به سمت تشکیل اکوسیستم‌های بسته حرکت می‌کنند. اگرچه پروژه ترقی حافظه ناکامی خورد اما مستندسازی دقیق این فرآیند و به اشتراک‌گذاری آن با جامعه فناوری به نوعی یک پیروزی اطلاعاتی محسوب می‌بشود.

این توانایی به کاربران و تعمیرکاران جدا گانه در سراسر جهان نشان داد که محدودیت‌های جدیدی در حال ظهور است و آنها را برای مقابله با چالش‌های آینده آماده‌تر کرد. این ماجرا بار دیگر اهمیت جنبش حق تعمیر را برجسته می‌کند و این سوال اساسی را نقل می‌سازد که مالکیت یک دستگاه واقعاً به چه معناست.