تلسکوپ هیل یک تلسکوپ بازتابی ۲۰۰ اینچی در رصدخانه پالومار کالیفرنیا، ایالات‌متحده است که به نام ستاره‌شناس «جورج الری هیل» نام‌گذاری شده است. با پشتیبانی مالی بنیاد راکفلر در سال ۱۹۲۸، او برنامه‌ریزی، طراحی و ساخت رصدخانه را تنظیم کرد.
با آخر یافتن این پروژه بعد از ۲۰ سال، هیل زنده ماند تا راه‌اندازی آن را ببیند. این تلسکوپ در زمان خود، بزرگ‌ترین تلسکوپ نوری با دیافراگم می بود و پیشگام تعداد بسیاری از فناوری‌های تازه در طراحی پایه تلسکوپ شد.
هیل در سال ۱۹۴۹ تکمیل شد و تا این مدت فعال و درحال منفعت گیری است. این تلسکوپ اولین نور را در ۲۶ ژانویه ۱۹۴۹ در ساعت ۲۲:۰۶ تحت هدایت ستاره‌شناس آمریکایی ادوین هابل، با مقصد قراردادن سحابی NGC 2261، جسمی که به نام هابل نیز شناخته می‌بشود، دید.
منفعت گیری از این تلسکوپ در هر شب صاف برای تحقیقات علمی توسط اخترشناسان کلتک و شرکای عامل آنها، دانشگاه کرنل، کالیفرنیا و آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا ادامه می‌یابد.
این دستگاه تجهیزبه تصویرگرهای آرایه نوری و مادون قرمز مدرن، طیف‌نگارها و یک سیستم اپتیک تطبیقی است. در طول ۵۰ سال اول، تلسکوپ هیل پشتیبانی‌های مهمی به شناخت تکامل ستاره‌ها، کیهان‌شناسی و اخترفیزیک کرد.
به‌طور شبیه، فناوری گسترش‌یافته برای آن، مطالعه طیف ستارگان، ماده بین ستاره‌ای و اختروش‌ها را ارتقا داد. اختروش‌ها برای اولین‌بار به‌گفتن منبع های با انتقال بالا به سرخ توسط تلسکوپ هیل شناسایی شدند.
دنباله‌دار هالی که در سال ۱۹۸۶ به خورشید نزدیک شد، برای اولین‌بار توسط در ۱۶ اکتبر ۱۹۸۲ با منفعت گیری از تلسکوپ هیل تجهیزبه دوربین CCD شناسایی شد.
در دسامبر ۲۰۲۳ تلسکوپ به‌گفتن آنتن گیرنده برای آزمایش ارتباطات نوری فضای عمیق در مأموریت ناسا اغاز به کار کرد.
